Ιδιαίτερα "πονεμένο" κεφάλαιο, η αραίωση στα σπορόφυτα λουλούδια αποτελεί μια εργασία - πρόκληση στην καλλιέργεια, μιας και χωρίς αμφισβήτηση, οι κηπουροί καλλιεργητές καλούνται να επιστρατεύσουν όλο τους το θάρρος, για να την ολοκληρώσουν με επιτυχία... Εδώ που τα λέμε, ποιος ερασιτέχνης κηπουρός έχει τα "κότσια" και τις αντοχές, ώστε να φερθεί με τόση βαρβαρότητα στα αγαπημένα του λουλουδια; Στον αντίποδα βέβαια, η συγκεκριμένη καλλιεργητική εργασία αποτελεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι στη ζωή των λουλουδιών και κατά περίπτωση, όχι μόνο θεωρείται, αλλά είναι κιόλας απαραίτητη...

Προφανώς όμως, η ζωή θα συνεχίσει να κυλά μονάχα για εκείνα τα σπορόφυτα, τα οποία και θα επιλεχθούν με ιδιαίτερη προσοχή. Ως εκ τούτου λοιπόν, η αραίωση μπορεί να συμπίπτει με τη μεταφύτευση πολύ συχνά, οι δύο αυτές εργασίες όμως, δεν συνδέονται και απαραίτητα μεταξύ τους. Στην σπορά μεγαλύτερων σπόρων για παράδειγμα, όταν σε κάθε γλάστρα φυτρώσουν 2 ή 3 σπορόφυτα, η αραίωση αποτελεί σημαντικότατο εργαλείο, το οποίο δεν συνδέεται απαραίτητα με την μεταφύτευση του εναπομείναντος λουλουδιού, στην οριστική του θέση· αντίθετα με την αραίωση σε ένα σπορείο, που μπορεί να συνδεθεί ευκολότερα.

Στην περίπτωση που η αραίωση και η μεταφύτευση δεν συνδέονται μεταξύ τους λοιπόν, αρκεί η επιλογή του πιο εύρωστου και δυναμικού σπορόφυτου (βήμα 1) και ακολούθως, το ξερίζωμα όσων το περιτριγυρίζουν (βήμα 2). Εφόσον υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στις δύο καλλιεργητικές εργασίες όμως, την επιλογή των δυναμικότερων σπορόφυτων (βήμα 1), μπορεί να διαδεχτεί η μεταφύτευση όσων τα περιτριγυρίζουν (βήμα 2). Είναι ούτως ή άλλως αδύνατο να επιζήσουν όλα τα νέα μας φυτά όμως, οπότε και είναι προτιμότερο, να επιλεχθούν από εμάς τους ίδιους τα πιο υγιή και δυνατά...