Τα Αργιλώδη εδάφη, όπως φανερώνει και το όνομα τους, είναι εδάφη στα οποία υπερτερεί η Άργιλος, η πρώτη ύλη για την Κεραμοποιία δηλαδή. Στην κηπουρική βέβαια, τα συγκεκριμένα εδάφη αναφέρονται πολλές φορές και ως κοκκινοχώματα, λόγω του χαρακτηριστικού κόκκινου χρώματος που διαθέτουν και το οποίο οφείλεται τις περισσότερες φορές σε οξείδια του Σιδήρου. Φτωχά ή πλούσια σε θρεπτικές ουσίες πάντως, έχουν τόσο πυκνή σύσταση και είναι τόσο βαριά ταυτόχρονα, ώστε οι ρίζες να αδυνατούν να τις απορροφήσουν· το νερό, το φως και ο αέρας, αδυνατούν να εισχωρήσουν μέσα σε αυτά τα εδάφη άλλωστε. Αυτά, είναι και τα βασικά τους μειονεκτήματα φυσικά!

Γνωστά στη Μεσόγειο, τα αργιλώδη εδάφη εμφανίζονται κυρίως σε θερμά, υγρά κλίματα και σε μέρη όπου προϋπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες, για τη δημιουργία τους. Ο κηπουρός καλλιεργητής θα πρέπει να εργαστεί σκληρά πάνω τους, ώστε να γίνουν ιδανικά για καλλιέργεια όμως. Καθώς πολύ λίγα είναι τα λουλουδια που θα επιβιώσουν σε αυτά, η προσθήκη ποταμίσιας άμμου, χωνεμένης κοπριάς, λεπτού χαλικιού, ασβέστη ή χούμου, απαιτείται τελικά... Έτσι κι αλλιώς, πολλά είναι τα προβλήματα τα οποία και παρουσιάζουν· αλλάζουν θερμοκρασία έντονα και ραγδαία, είναι αφιλόξενα για τις ρίζες, οι οποίες εκτός των άλλων υποφέρουν από ασφυξία και αδυνατούν να προχωρήσουν βαθιά μέσα τους, ξεραίνονται εύκολα και πολλά πολλά άλλα... Κι όμως, αν ο κηπουρός καλλιεργητής ασχοληθεί μαζί τους, το μόνο βέβαιο είναι πως θα "μεγαλουργήσουν"...