
Χαρακτηριστικό της ρίζας είναι ο “Θετικός Γεωτροπισμός” βεβαίως, το φαινόμενο να κατευθύνεται πάντα προς τα κάτω δηλαδή, σύμφωνα και με την επίδραση της βαρύτητας. Με τη βλάστηση του σπόρου κατ' αρχάς, μια και μοναδική ρίζα προχωρά προς τη γη για να ριζώσει, η λεγόμενη “Κύρια”. Στη συνέχεια, αν και η Κύρια ρίζα διακλαδίζεται, ένα μικρό μπαστουνάκι (Καλύπτρα) στο κάτω μέρος της συνεχίζει να τρυπά βαθιά τη γη, παρέχοντας της προστασία από τις τριβές παράλληλα. Κάπως έτσι, η ρίζα δεν μακραίνει σε όλο της το μήκος· η άκρη της είναι εκείνη που μεγαλώνει στην πραγματικότητα!
Ανατομικά δε, δεν διαφέρει και σχεδόν καθόλου από τον βλαστό. Αναλυτικότερα, η ρίζα αποτελείται από την Επιδερμίδα, η οποία και φέρει τα λεγόμενα ριζικά τριχίδια (μικρά ριζίδια), τον Φλοιό, έναν Κεντρικό σωλήνα, ο οποίος και αποτελείται από το Κάμβιο και δύο επιμέρους σωλήνες διαφορετικών ειδών μεταξύ τους, τους Ξυλώδεις εσωτερικά και τους Ηθμώδεις στην περιφέρεια και τέλος, την Ψίχα στο κέντρο ή αλλιώς την Εντεριώνη, η οποία αν και αρχικά είναι τρυφερή και χυμώδης, αργότερα ξεραίνεται και σκληραίνει.